Kameel Stoepstorie: Devondale tot Kameel

Al ooit gehoor van Devondale?

Die stasie is 25km vanaf Kameel. Vandag is daar min oor van die eens tuiste en besigheid van my Oupa Victor en Ouma Hester. Na hulle huwelik het hulle Devondale Store besit en in die huis langs die winkel gewoon. In die goeie dae van Devondale was daar die watertenks waar die stoomtreine water gevat het. Ek onthou nog die ou Convent wat een van die groot geboue in die omgewing was.

Wanneer daar by die familie op Kameel gaan kuier is, het oupa en ouma met die motorfiets en 

side-car gery.

 

Oupa Victor op die motorfiets reg om die pad te vat Kameel toe, maar daar was darem tyd vir ‘n foto sessie.

Dan was dit Ouma Hester se beurt in die syspan. Sou wat wou gee om daardie hoed van nader te kon besigtig.

Ouma op die motorfiets. Kyk die leer kamaste. In my opinie sien ons altyd ons oumas en oupas as baie streng maar as ek so na die foto’s kyk haal ek my hoed vir hulle af. Niks kon hulle onderkry nie.

Ek is seker hulle het by al die bekendes van die omgewing gekuier. Aunt Ethel (oupa se suster) en Uncle Rex Collins het, net oorkant die spoor op Devondale, gewoon. Ek is seker dat daar ook gekuier is by Uncle Alfi and Ant Nellie Fincham, wat op Kinderdam gewoon het. Ook onthou ek die Starkes van Curnow. Daar was die Barlow’s (my ouma en ouma aan moederskant) van Langverwag.

Pa Gerald het altyd vertel van die spook op Devondale – ouma en oupa het na die 4 uur tee gaan stap. Toe hulle terug kom was die tafeldoek onder die koppies en teepot uitgetrek en bo-oor alles gegooi, sonder dat iets uit sy plek was. Daar was natuurlik die fosfor-ligte op die drade waarvan Ma Floss vertel het.

Groot-Oupa Alfred Ernest is in 1937 oorlede en Oupa en Ouma Fincham het toe Kameelbult toe getrek

Die dae op die plaas was gevul met daaglikse plaas aktiwiteite. Die eerste trekker was ‘n groot aanwins.

Die Dorsmasjien

Kameel het ‘n winkel gekry – Mr McKay se winkel. Mr McKay was natuurlik Tannie Glen se pa. Hy het vir jare die winkel besit, maar die beste was die stories oor die mak kraanvoël, Jock, wat almal gejaag het.

Oom Ernest en Tannie Glen op hul troudag.

  Tannie Glen was ‘n legende in die plaaslike poskantoor waar sy vir jare gewerk het.

Die winkel is later jare deur Oom Daan en tant Lizzi bedryf. Nadat hulle vertrek het, het oom Russel en tannie Corrie Olewage die winkel bedryf. Later jare sou my ouers die winkel bedryf. Nadat hulle genoeg gehad het, het Patrick, my broer die winkel bedryf en later jare het hy dit verhuur. Toe die laaste huurders van die winkel hom, na vele kere gesoebat het om die winkel terug te neem, het hy die bul by die horings gepak en die deure van Wilrick Kontrei winkel geopen.

Kameel se “Mall” ‘n kontrei-winkel, posagentskap en die bottelstoor. 

Daar was ook die Italiaanse kryggevangenes wat op die plaas kom uithelp het na die Tweede Wêreld Oorlog. Pa Gerald het hulle by Zonderwater gevangenes gaan haal en weer teruggevat. Renato het vir baie jare kontak met die familie gehou.

My Pa, Gerald staan links

Pa Gerald, Oupa Victor, Ouma Hester, Jean voor en die Italiaaners.

Oupa Victor is in 1954 oorlede en ouma het die Cafee langs die treinspoor begin.

Kameel is een van die dae ek en Hennie se nuwe tuiste ons hoop om in die voetspore van ons ouers, groot-ouers en geliefdes te kan stap.

Aunt Louis, Aunt Mary and Aunt Ethel

Tot ‘n volgende keer 

Sandra en Hennie

Kameel Stoepstorie: Travel companion

Wanneer ek ‘n Volkswagen Beetle op die pad raakloop dan kyk ek altyd waar sy flikkerligte sit. Julle weet daardie armpies wat so uitgeskiet het langs die deure wanneer daar gedraai word. In Engels is dit semaphores.

Wanneer ek ‘n Volkswagen Beetle op die pad raakloop dan kyk ek altyd waar sy flikkerligte sit. Julle weet daardie armpies wat so uitgeskiet het langs die deure wanneer daar gedraai word. In Engels is dit semaphores.

Pa was die “traveler” in ons familie. Hy sou niks daarvan dink om ons in die kar te laai en êrens heen te ry. Ons eerste kar was ‘n Borgward – ‘n besonderse motor wat op voco-paraffin kon loop.

Daar was die oranje VW Beetle met die “dog-box”. Ek onthou die reis af Jeffereybaai toe – die bagasie is in die neus van die Beetle gelaai en dan het Pa die neus van die motor in die regte rigting gedruk. Ons plek was bespreek in die Jeffreys Bay Hotel. As ek reg is is dit vandag die Savoy Hotel. Pa het op gevoel gery so het ons Jeffreysbaai ge”overshoot” en in die destydse Ferreiratown gestop. Gelukkig was daar ‘n vriendelike man wat Pa in die regte rigting gestuur het.

Dan was daar later die bootvaart op die Knysna Lagoon en die gety wat ons wou intrek. Janboel en Julian wat moes stoot dat hulle bars om die boot op droeë grond te kry.

Al die kere wat ons gaan springhase jaag het met die Willy’s Jeep. Dit was ons Saterdag-aand uitstappie op die plaas. Menige aande het ons met Jeep en al in ‘n gat te lande gekom. Dit was pret om met ‘n groot gesukkel weer huis toe te hinkepink.

Die Nuwejaar kamp by West-end dam met pa se 8-ton lorrie en die wit Engelse tent. Die blou lorrie sou die naweek van Nuwejaar gelaai word met onder andere beddens wat kon opvou in sulke oulike amperse tafeltjies, die nodige potte en panne en natuurlik die wit tent. Daar is visgevang en geswem. Later van tyd was daar ‘n bootjie waarmee die vissermanne se hoeke die water ingeneem is. Dit was in die tye voor sonbrand beskerming en gewoonlik was daar ‘n paar erg verbrande rooi lywe.

Die Engelse tent het ‘n spesiale plek gekry by Kameel Rust & Vrede Bed en Ontbyt 

Die kuier by tant Meraai in die Gamtoos en die tabak-vlooie wat ons byna opgevreet het. Ma het so in ‘n fluister stem vir Pa vertel van die vlooie maar ai, met Tant Meraai se ore was daar geen fout nie.

Dan onthou ek ook die kuiers by oom Salmon en Tant Pollie op Uitenhage. Tant Pollie was my ouma Barlow se suster. Vandag nog is Tant Pollie se appeltert deel van ons lewens en okkasie spyskaart. Ek onthou die tafel in die kombuis waar ons almal saam gekuier het en stories van die Kolonie vertel het.

Daar was die tye wat ons laat-laat middag by die huis weg ry om by Popeye, soos my Pa my Ma genoem het, se familie in Skurweberg te gaan kuier. Tant Madeleine en oom Was het by Skurweberg gebly. So lekker teen die klip koppie. Daar is gekuier om Grand-cru en roomys.

Soms het ons 21h00 van die plaas gery om op Cypress in die Steynsrus distrik te gaan kuier. Dit was waar Fritzie en Rhoda geboer het. Ontbyt aan die tafel in die voorhuis was altyd ‘n ondervinding met Fritzie wat vir elkeen ‘n snybrood gesny het. Nooit meer as een sny op ‘n slag. Vir ons Finchams was dit nogal vreemd want dit was ons stapelvoedsel. Ek onthou die uitstappie met die Bluebird Datsun in die Golden Gate. Daarna was Pa Gerald nooit weer gretig om Golden Gate te besoek nie.

Op ‘n ander toer is ons na Francistown in Botswana, daardie kuiers in die destydse Suid-Rhodesia. Die Vic Falls, waar ons op ‘n bootvaart op die meer was. Een van die passasiers se kinders het ‘n aap geterg en is gebyt. Toe moes almal terugkeer wal toe. Pa het ons die Valley of Ruins en Matopo Hills gewys. My gunsteling plek was Leopards Rock omdat dit so ‘n pienk kleur geverf was en ek het aan Monaco gedink.

Daar was al die rally’s saam met Cecil en Paaijapan. Persoonlik dink ek daar is klein-kinders met Av-gass in hulle bloed. Pa en Ma het een aand in die middel van die winter by ons oorgeslaap. Juis met die hele Rally konvooi. Pa het voorgestel dat die manne buite sou slaap maar het nie rekening gehou met die Vrystaatse koue nie. Die nag het die manne voor die kaggel geslaap. Dit het nogal ‘n gesnork uit die boonste rakke gewees.

Pat en Pa wat “flips” in DVZ ZA oor Kameel geneem het. Dit was vir Pa groot vreugde en hy het later jare vertel hoe Kameel en die omgewing uit die lug lyk. Daar is later ‘n langer aanloopbaan deur die mielielande gemaak. Later jare sou Pat, Ma, ek en Hennie gaan blomme kyk in Springbok. Ons het 'n landing op Halfweg gemaak en toe weer optestyg na Springbok. Op Springbok was die dorp toegetrek onder mis. Ons is onder 'n juigende alarm weer die lug in, en ja ek kan ‘n noodlanding aftik op my lys.

 

 Daar was die kuier in Namibia by Susan en Derick. Die plaas was op Gobabis en toe die terugrit aangepak moet word was die motor se battery pad en al genade was die Landdrover. Nodeloos om te sê, Derick het ‘n plan gemaak, ‘n matras is vir Ma en Susie agter op die Landdrover gesit. Hulle moes darem in gemak reis. Ma kon nooit uitgepraat raak van hoe sy en Susie die hele pad terug Windhoek toe gegiggel het.

Daar’s al die kuiers by Mike en Hes in Bloemfontein en Mike wat Pa na elke “scrapyard” in Bloem moes neem. Dis seker waar ek my liefde vir ‘n skrootwerf gekry het.

Daar was kuier in Harrismith en pa se woorde aan Hennie – “Hendrik ek weet nie wat jy betaal het nie maar ek is seker jy het te veel betaal”

Oupa wat Pedri geleer het van toast, bacon en eiers – sy gunsteling!.

 Wat ‘n lewensrit was dit nie!

When you give your children knowledge, you are telling them what to think. When you give your children wisdom, you do not tell them what to know, or what is true, but, rather, how to get to their truth.

Tot ‘n volgende keer

Hennie & Sandra

Kameel Stoepstorie: A farm school in Kameel

This farm school opened its doors in 1934 in a room in my grandparents' house. My Granny – Hester Fincham was very involved with the day to day issues of the school. My parents and family also attended the farm school

Growth was evident and soon my grandfather – Victor Fincham built a school. Till today it is fondly remembered as the ‘Wit Skool” because since I can remember it was painted white.

Mrs Vic (Granny Hester) as she was known in the community was still seeing over the day to day running of the school. During a break, the learners would go to the post office to get the mail. En route to the post-office was Mr Mackay’s shop and here you could buy to huge Wilson toffees for one penny.

Fifty-seven years ago, my brother, Julian headed off to school. This was a huge family celebration as he was the eldest grandchild of Mrs Vic

Front Douglas and Julian. Middle Patric and Francis on Granny’s lap. Back Myself and Elaine

It looked like great fun and he even got to make sandwiches every day too! He had a smart suitcase, BOOKS, CRAYONS AND PAPERS! After not too much persuasion, I went off to school with him. I must have been the first 4-year-old in “Grade 0!”

  

Our teacher – I can’t remember if it was Miss Betsie or not, but she let me practice writing with the left hand and when that was tired, with the right hand. My mum would come and pick me up at break time soon after all the sandwiches had been devoured.

Front Riana, Maggie, Rita and Amanda. Middle Mariette, Elmarie, Elize, Myself and Ansie Next row Analize, Heila, Marieta, Velmay, Elaine and Ria. Roux, Hanelie, Anina, and Martjie (So sorry I have lost a name) Miss Betsie. Miss Betsie travelled by horse cart to school.

The most memorable thing from that first school year was Julian’s speech about what happened at home just before his leaving for school. I have never quite understood why children must always write a speech or composition about their holiday or what happened at home on a particular day.

Getting back to the story – like most farm children of the day, Ouboet (Big brother) was quite capable of driving the Ford. Hennie says it was a Ford 100. We would catch Uncle Koos’s bus to school. With Ouboet behind the wheel, we would drive to the farm gate and then get onto the bus.

His speech went as follows, “Miss, this morning on the way to school, Ford’s clutch slipped and the gears locked which nearly resulted in us being late for the bus.”

The following year, the school began and it was serious business. I recall Maggie and Elmarie who had the most delicious peach jam sandwiches. The sandwiches were later replaced by the most delicious chocolate cake. Elaine could go home whenever she felt like it. She was also my cousin and I would accompany her home during many a break time. She could run like a streak of lightning. Then there was Marieta and Mariette who could both sing so beautifully. Years later they would even get to sing the Drummer Boy song in the NG Church’s gallery. The clever girls were Heila, Riana and Amanda.

 

Still remember some of the boys' names Koos Swart, Johan, Evert, Karel, Kosie, Julian, Hennie, Pieter, Henry, Douglas, Patrick, Gertjie, Theo, Pookie, Johnny, Pierre, Diekie, Johannes Mr Olivier is the teacher. Ouboet is standing in the second row from the top just behind Gertjie with the black blazer. Next to Ouboet is Kosie with the badge on his lapel.

It was during this time of my life that I came to meet a certain school inspector. As he walked between the desks, he stopped at my desk. I think it was quite unusual at the time that a child could cope quite well writing with both their left and right hand. Perhaps he had not yet heard of the word ambidextrous! Who would have heard of such a thing back in 1963!

With the following words, “Miss, you had better decide which hand you are going to use to write with!” I got such a fright, I decided to go with the hand in which the crayon was held at the time – it was my left hand. Fortunately, all left-handed people are seen by myself as somewhat special, many of whom happen to be in our family.

 I remember Mr Basson – he had his classes in the old white school building. We sat according to our classes. The standard 3’s in front, then 4’s and then the 5’s. As the standards progressed each year, we would move further back too. The thing I remember the most about Mr Basson were his essays. He taught me to write about the mountains. He would write key words on the blackboard and we would have to create a story around them. I always wondered if he were missing the mountains of the Cape Boland as he would spend so much time teaching us about these majestic blue giants. I must say that from where I sit right now, living at the foot of the Platberg, I could even wax lyrical about the colours of this beautiful mountain.

 Later on, Andrew would arrive at school with his bandy legs. Like Elaine, he would run so fast you would just spot him disappearing into the distance!

And so, the years marched on. Many of our, “clutches,” would slip and our, “gears,” would jam but at the same time, we learned of the Majesty of God’s Grace and Mercy.

May God’s blessings always fall on the Kameel Primary School like soft and gentle rain.

Till next time

Hennie & Sandra

Van Reenen's Railway Pass

Next time when you travel between Johannesburg and Durban on the N3 and follow the Van Reenen's pass – just pause a moment and notice the beauty around you. 

  This road is often mistakenly called the Old Van Reenen’s Pass, which is incorrect because the original pass mostly followed the course of the present-day N3 route. The road tracks the course of the railway line, which follows a series of contorted loops and tunnels to keep the gradient to a reasonable level. There does not appear to be an official name for this pass, so it can be confusing to research and to locate. The road, which is mostly gravel, is in a surprisingly good condition and can be driven in any high-clearance vehicle, provided that the weather allows; like Van Reenen’s Pass, the route is subject to both snow in winter and violent thunderstorms in summer. Thanks to Mountain Passes South Africa for the information

 The landscapes around the Van Reenen Pass are stunning and the railway service roads and tunnels top off the adventure. The route is a superb gravel pass but easy going and we duck off the N3 just after Van Reenen. We travelled on the downhill mode. The scenery is stunning. This is the service road of the railway line and we travelled pass sidings, tunnels and farms. It includes a 200m tunnel built-in 1925, with a curve.

 Watch the video that will take you with us Van Reenen Railroad pass

Bookmark this pass for a sunny day and get lost in time and space and escape the frenetic traffic off the N3.

Till next time

Hennie & Sandra

Kersfees op Mont Pelaan deur Johann Lodewyk Marais

Kersfees op Mont Pelaan

Die skrywe van Die Ware Boom het jare gelede in die Tuishuis verskyn. 

Vandag deel ons dit met die toestemming van Johann met almal.

Kersfees op Mont Pelaan deur Johann Lodewyk Marais

Op Mont Pelaan, die plekkie tussen Harrismith en Memel waar ek my eerste ses skooljare deurgebring het, is daar elke Desember ‘n “Kersboom” in die Boerevereniging se saal langs die vendusiekrale aangebied. Dit was vir ons, die kinders, die hoogtepunt van die jaar. Meester Olivier se handjie vol plaasskoolleerlinge het dan ook weke voor die groot aand reeds hulle stukke begin oefen vir die Kerskonsert wat plaasgevind het ná die geskenke vroegaand deur Kersvader uitgedeel is.

 Die vendusiekrale

Vir ons het die groot dag uiteindelik begin aanbreek wanneer ‘n boom die middag voor die “Kersboom” op Meester se plaas Sunnyside, in die rigting van Memel, gehaal moes word. Gewoonlik was die wêreld daardie tyd van die jaar, teen vroeg-Desember, grasgroen en die Drakensberge sagte, blou kurwes in die verte, met haelwit wolke wat oor die aarde uitblom. Dan het al die seuns agterop die bakkie saamgery en om die verlate ou opstal help soek na ‘n geskikte dennetak om af te saag. Hierdie tak – volgens Marthinus Versfeld een “op die toppie waarvan die Bethlehemster van blinkpapier mooi sal vertoon, met genoeg takkies om presente vas te maak” – is dan by die saal afgelaai waar die vrouens dit die volgende dag tot ‘n behoorlike Kersboom versier het.

Ja, die Kersboom moes ‘n denneboom wees, soos dit in talle lande van die wêreld, veral in Europa, ook gebruiklik is. Ofskoon die sielkundige Carl G. Jung beweer dat talle mense hierdie tradisie navolg sonder dat hulle die ware betekenis van die Kersboom ken, het die Kersboom klaarblyklik sy oorsprong in sekere gebruike deur die Egiptenare, Chinese en Hebreërs gehad. Dit het die ewige lewe versimboliseer. In later jare het die ou volke van Europa op 25 Desember, wanneer die son op sy flouste is, groot vure aangesteek en hulle huise met immergroen plante versier. Hulle het geglo dat die sterwende son deur die vuur tot nuwe lewe opgewek word en die lewe van die verborge saad deur die ritueel van groen takke verseker is.

Die eietydse Kersboomtradisie kan veral na Duitsland teruggevoer word, waar dit teen die begin van die negentiende eeu reeds ‘n instelling was.

Daar is seker min mense wat nie met nostalgie aan die “Kersbome” uit hulle kinderjare terugdink nie. Maar hoe leef hierdie tradisie vandag voort? Ons samelewing het al hoe meer materialisties geword, en die sakewêreld huiwer nie om ook Kersfees ter wille van finansiële gewin uit te buit nie: dink maar aan die skaamteloos soetsappige klokkies en klingels wat reeds van voor einde Oktober jaarliks aan ons opgedring word. Hierdie uitbuiting word deesdae tog toenemend raakgesien en mense begin hulle hierteen uitspreek.

Meester Olivier het waarskynlik ook nie presies geweet wat die “ware betekenis” van die Kersboom is nie, want hy het ons nooit daarvan vertel nie, ook nie wanneer hy jaarliks die Kersverhaal voorgelees het voordat die geskenke uitgedeel is nie. Deurdat hy ons saamgeneem het om ‘n tak te gaan uitsoek en te help afsaag, het hy ons egter die geleentheid gegee om ‘n egte ervaring mee te maak, wat waarskynlik op ons ‘n veel groter en blywender indruk gemaak het as wat ‘n duisend woorde sou.

Miskien sal ons en ons gesinne Kersfees ook veel intenser beleef indien ons dit met egte dinge uit die omgewing soos ‘n ware Kersboom, kan vier. 

Tot volgende keer

Hennie & Sandra

 

Tolbrug by Swinburne

Die brug oor die Wilgerivier by Swinburne is een van ons geskiedkundige provinsiale monumente waarvan baie min mense weet as gevolg van die bou van nuwe paaie. Dit staan ook bekend as The Border Bridge. Die grens tussen die Oranje-Vrystaat Republiek en die Britse kolonie van Natal was die Wilgerivier.

 Tydens die vroeë dae het verkeer van transportryers toegeneem en is daar groot kapsie gemaak wanneer die Wilgerivier in vloed was en dit byna onmoontlik was om deur die rivier te trek. Daar is veral gekla oor die driwwe oor die Wilge-, Elands-, Cornelisriviere en Holspruit. Die destydse regering het twee bruê gebou.

Die een was te Swinburne en die ander was ongeveer 10km verder na Bethlehem. Die brug by Swinburne is op 23 Julie 1884 geopen. Die ander brug staan bekend as die Swalobrug. Ongelukkig vir die transportryers sou daar tolgeld gehef word vir die gebruik van die brug. Tolgeld is gehef tot 1905.

Friend newspaper mentioned the bridge as follows: “It is composed of three arches of thirty-three feet 4 inches and carries a roadway of eight feet wide, wit sidewalks of three feet each, to total breadth being sixteen feet. The approaches spread out gradually a thirty feet wide, are gravelled with trap and iron-stone, and enclosed by a massive wooden fencing three feet six inches high. The parapets are solid stone capped by a handsome coping, and the whole structure is founded on a solid sandstone foundation, one abutment partly resting also on a dyke running across the river.”

 In daardie dae was die brug grootendeels deur die transportryers gebruik wat goedere vervoer het tussen die hawe in Natal en die goudvelde aan die Witwatersrand. Dit was ‘n brug wat noodsaaklik was vir “wielverkeer”.

Die brug waar die waens en rytuie die rivier oorgesteek het en tolgeld moes betaal.

Die publiek wat te voet of the perd gereis het, het steeds deur die vlakwater van die rivier gegaan om die tolgelde te vermy. Dit laat my nogal dink aan die alternatiewe paaie vandag waar daar ook nie tolgelde gehef word.

Ongelukkig het Rinderpes uitgebreek. Rinderpes is ‘n doodelike siekte onder beeste en die regering aan beide kante van die brug het die beweging van beeste beperk om verspreiding te verhoed. Die Transportryers het eenvoudig die Wilgeriver op ‘n veilige plek oorgesteek en die tolgeld en die verbod vermy.

Die wêreld gebruik van daardie dae – enige perd wat vier wit “stockings” gehad het kon die brug gratis oorsteek -was ook hier van toepassing Vier-wit-voet-perde het baie gesogd geword en natuurlik ‘n groot mark geopen.

Dan was daar die Trippens-Hoogverraadsaak. Hierdie saak waarin W Bramley, – lid van die Volksraad vir die dorp Harrismith, ‘n Hollander, ‘n argumenteerde aan die gang gesit wat die koerantskrywers van die dae oorvloedige stof van lang artrikels in die nuusblaaie gegee het. Die hele affêre het gespruit uit die wanbetaling van drie pennie se tolgeld vir ‘n perd wat agteraan ‘n transportwa vasgemaak was. Dit was weliswaar ‘n nietige oorsaak, maar groot beginsels in in die spel gebring. Bramley is beskou as “een bemoeizieke man die ziech gaarne omtrent verschillende zaken laat horen” Die insident wat aanleiding gegee het to die kabable was dat ‘n sekere James Day ‘n transportryer van Umgene, Pietermaritzburg met sy wa by die tolkek by Swinburne aangkom. Agteraan die wa was ‘n perd vasgemaak wat saam met die wa geloop het. Day moes 5/- betaal, maar het geweier om die drie pennies vir die perd te betaal. Hy en De Witt, die tolgaarder het woorde gehad en De Witte het hom op Harrismith gaan aangekla. Hierop het Parsons, die hoofkonstabel en Van den Bosch, die balju, Day die volgende dag agterna gesit en teen die helling van Drakensberg, aan Natal se kant aangetref. Hulle het hom versoek om terug te kom na Harrismith. Day het sy wa in die sorg van ander gelaat – daar was destyds ‘n kwaai rooiwater-epidemie onder die beeste en het heeltemal vrywillig met Parson en Van den Bosch na Harrismith gegaan. Hy het die Maandag in die hof verskyn, maar die saak is teruggetrek.

Op Saterdag het hy in aanaraking met Bramley gekom wat ‘n brief aan David Erskine – Koloniale Sekratris van Natal geskryf het. Die brief is deur Day geonderteken. Dit is by die poskantoor geregistreer vir versending na onder andere ook die Natal Colonist. Die brief het soos volg gelees:

“On 10th April I passed the toll at Wilge River and was abused by the toll keeper thereby call me ——Englishman, who moreover did his utmost to provoke me to commit an assault. I paid 5/- toll money for my wagon and the amount due for a lead horse, I sen over from Munger’aross the river to the toll keeper, who, however returned the money and lodge a complaint against me for avoiding the payment and breach of the peace. In consequence of this, a warrant was issued my apprehension took place in Natal. Mr Webb of Harrismith was present. I was obliged to leave my wagon and charge of a coloured boy (the trail not coming off till Monday 14th April and beside the detention, I stand great ri8sk in suffering heavy losses owing to the prevailing epidemic amongst cattle. As I believe a gross outrage has been committed on my person as on the Colony of Natal, I have the honour to place myself as a British subject under the protection of the Natal government and to request efficient steps may be taken to obtain redress of my wrongs and losses. You will perceive the warrant is not endorsed by a Natal magistrate and does not come under the extradition treaty.

Op dieselfde dag het Day, op ‘n voorskrif van Bramley, ‘n brief aan die redakteur van die Natal Colonist gerig waarin hy sê dat die brief nie gepubliseer moet word nie, want die saak is onttrek.

Meneer Day trek verder maar Bramley word gearrestreer. Word van hoogverraad aangekla. Bramley het ongevreer twee maande in die tronk gesit en is toe op borgtog van 1000 pond vrygelaat. Bradley het nie gaan lê nie hy het opjeksies teen die een landros gehad en ‘n ander moes die regbank opneem. Bradley het ook objeksies teen de van die jurie gehad. Hy word toe toe verhoor die uitslag waarvan was dat hy onskuldig verklaar word en ontslaan is.

Die brug is ook van groot belang gewees tydens die Suid Afrikaanse Oorlog waar dit deur die Boere sowel as Britte daarvan gebruik gemaak het.

Die Wilgerivier by die brug het ‘n gunsteling plek geword om die motors van die tyd te was. Baie dankie aan Biebie de Vos vir hierdie foto

 Vroeër dae was dit ook die plek om ‘n foto of twee te neem. Foto Biebie de Vos

Tot volgende keer

Hennie & Sandra

Kameel Stoepstorie: The Old typewriters at Kameel

I credit my love for typewriter to Mr. Meyer who was the typing teacher during my school days. 

In those days you have to be able to type 100 words per minute without mistakes. 

Today we call our little collection the Grandmothers of Computers. 

Similar models used by Ernest Hemingway,  John Steinbeck and Tennessee Williams

Typewriters are such a cool collectible and you'd be hard pressed to not to find an antique or vintage typewriter displayed in even a modest collection. 

 The collection started when we were given a Remington.  

In the early years of De Oude Huize Yard Bed and Breakfast we thought it would be wonderful to display the typewriters in the guests rooms. Needless to say they were taking a lot of abuse and we had to remove it. 

These American made machines were among the most popular and widely produced typewriters in history started production in 1878. 

The shift key is an example of an early feature in the typewriter business, created by Remington, that has stuck around even to this day on computer keyboards! The Remington Portable first appeared in the market in 1920. It was the first portable to use a 4-bank standard keyboard as well as other principal features of the office machines. 

The Remington Portable has a unique method of raising the type bars to a printing position by means of a lever on the right side of the typewriter.

We received our Remington from Hannes and Tina Jordaan. They knew that it look cool, but were not sure what to do with it.

 We then move over to the L.C. Smith & Corona Typewriter Inc. 

Manufactured in New York in 1924 by Corona Typewriter Company. 

In 1926, Corona merged with L.C. Smith to become or the familiar Smith Corona.

  Next in line is the Remington Rem-ette

It is the Travel Typewriter and manufactured round 1942.

This little lady was given to us by Annatjie Kuhn and is still complete in the travel case.

It is in an beautiful vintage case all complete.  

Hermes Baby of the 1950's 

What is there not to love about a typewriter called Baby? 

Never mind all the references you find to Hemingway/ Steinbeck/ insert-famous-author having used this typewriter, but the name alone, and the beautifully-rendered logo, is enough to get this machine a second look.

A look at this machine's profile shows how flat it is - truly an ultra-portable, traveling typewriter. In its case, it is barely 40cm high and 10cm wide - its narrow profile and compact body means that it is never too large to take home. There is gull-wing that covers the ribbons.

It has and industrial look. The Baby was reputed to be the typewriter of choice for Ernest Hemingway. 

Swiss made. Marked: HERMES MADE IN SWITZERLAND BY paillard s.a. YVERDON.

Olivetti Underwood Studio 44 (circa 1965)

This one has a sad story 

On a bright and sunny day a lady came into our establishment with a little red case. 

She asked us to hold the typewriter – you know like in a pawn shop 

She needs R400 and will return the next week with the money and collect the typewriter. 

Needless to say she never returned. 

After about six months we opened the case and find that the top lid was missing.

 Made by the Italian company Olivetti in their Barcelona, Spain plant. The Studio 44 was the favorite typewriter of American playwright Tennessee Williams. The architect Marcello Nizzoli designed it and was introduced in 1952

This one shows the following

 Made in Italy and assembled in South Africa

Thanks for visiting our collection of typewriters 

Till next time 

Sandra